บันทึกการเดินทางของ AoSlim กับ Harley Davidson "๖-๑๐ ธ.ค.๕๖ ท่องเหนือรับลมหนาว"

handshake handshake handshake ๑๙ ก.ย.๕๖ handshake handshake handshake
ก่อนแยกย้ายกลับไปนอนกันเมื่อคืน ปรากฏว่าแฟนเพื่อนผมได้รับสัญญาณโทรศัพท์จากระบบ Line เข้ามาปรากฏว่า "เป็นเสียงพี่นันท์ เด็กอ้วน ๑๐๐ปี ของพวกเรานั่นเองครับ!!!" phonecall hug hug การพูดคุยไม่ค่อยชัด และสัญญาณหลุดบ่อย พอจับใจความได้ว่า "รถพี่นันท์แกเสีย และหลงทางไป จนหาโรงแรมพักได้ประมาณตี ๒ กว่า" พวกเราเลยแนะนำให้พี่นันท์ขอใช้โทรศัพท์ทางโรงแรมจะได้ชัดเจนมากกว่า แต่ในที่สุดก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก เพียงแค่ทุกคนรู้ว่าพี่นันท์ปลอดภัย ก็สบายใจกันมากขึ้น เลยบอกให้แกพักผ่อนก่อน เช้าว่าใหม่ ส่วนทางนี้จะประสานหาคนไปช่วยรับกลับมาหาดใหญ่ต่อไป แต่คืนก่อนนั้น ผมเชื่อว่าทุกคนคงหลับไม่สบายใจกัน ๑๐๐% อย่างน้อยก็ผมคนนึงล่ะครับ ยังอดเป็นห่วงไม่ได้เลย hug headbang

handshake hug เช้าวันนี้ ทุกคนนอนตื่นสายกันส่วนใหญ่เพราะพวกเราสี่เสือได้ตกลงเปลี่ยนแผนการเดินทางกลับกรุงเทพฯกันอีกแล้วว่า "คืนนี้เราจะนอนที่หาดใหญ่กันต่ออีกคืนนึง" เพื่อ....
๑.รอพี่นันท์ กลับมา
๒.รอน้องไข่ปลอก ของเสือแมงให้ยาให้เสร็จเรียบร้อย
๓.นั่งรถเที่ยวเล่นเมืองหาดใหญ่ และจังหวัดสงขลา และ...
๔.พี่ๆชาว Easy Riders หาดใหญ่ : แม่ทัพใหญ่ เฮียจั้ว ,พี่ติ พี่ชายใจดี และซุปเปอร์แมน ๑๐๐ปี พี่ระ จะขอเลี้ยงส่งพวกเราสี่เสือก่อนแยกย้ายกัน boogie handshake hug

เช้าวันนั้น ผมตื่นนอนอาบน้ำเสร็จประมาณ ๙.๐๐ น. line คุยกับสามเสือ ปรากฏว่าเสือแมง กับ เสือปุ้ย ยังนอนไม่ตื่น แต่เสือตัวใหญ่ ป๋าแดงของพวกเราตื่นเช้าตามเคย และออกไปทานติ่มซำบ๊ะกุดเต๋เรียบร้อยแล้ว ป๋าส่งสัญญาณให้ผมทราบว่าของใกล้หมดให้รีบไปทาน ผมจึงรีบเดินออกไปที่ร้าน แถวหน้าปากซอยบ้านแม่ทัพใหญ่ เฮียจั้วนั่นเอง เป็นร้านเก่าแก่แต่ผมจำชื่อร้านไม่ได้ ไปถึงก็ไม่หิวเท่าไหร่ เลยรีบสั่งไว้ แต่แอบมีเผื่ออีกสองเสือไว้ด้วย เพราะกลัวอาหารจะหมด ระหว่างรอแม่ค้าตุ๋นบ๊ะกุดเต๋ให้ทานแบบร้อนๆ สดๆ ก็เห็นแม่ทัพใหญ่ เฮียจั้ว ขี่รถฟีโน่แล่นผ่านมาพอดี เลยตะโกนเรียกมานั่งทานด้วยกัน และแม่ทัพใหญ่ เฮียจั้ว ก็จอดนั่งเป็นเพื่อนผม พูดคุยกันแบบสภากาแฟเช้าๆในต่างจังหวัดเรียบง่าย...พอเข้าที่เข้าทางผมก็ถามเรื่องข่าวของพี่นันท์ เลยทราบความคืบหน้าว่า ตอนเช้าวันนี้ซุปเปอร์แมน ๑๐๐ปี "พี่ระ" ได้ไปรอรับพี่นันท์ที่หน้าด่านสะเดาพร้อมช่างเพื่อเตรียมช่วยเหลือซ่อมรถให้พี่นันท์กันที่หน้าด่าน ตอนนี้ปลอดภัยดีไม่ต้องห่วง ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ถามรายละเอียดมากนัก รู้เพียงว่า สายคันเร่งพี่นันท์ขาดเหมือนกันครับ เลยกะว่าเย็นนี้เจอกันค่อยถามเอาความโดยตรงต่อดีกว่า ระหว่างนั้นผมก็ยังเป็นห่วงสองเสือจะไม่ได้ทานอาหารเช้า เลย line ไปถามอีกครั้งว่าจะมาทานด้วยกันไหม ผมรออยู่ที่ร้าน แต่สองเสือตอบเหมือนกัน "กินตามสบายเถอะครับ ผมขอนอนต่อ" 555 ที่หัวเราะไม่ใช่ไรครับ ตรูจวยแล้วสิ ต้องกินของที่สั่งมาเพียบจนพุงกางเลย นี่ดีนะที่ผมไม่ได้สั่งบ๊ะกุดเต๋เผื่อ เพราะกลัวมันเย็น เลยโชคดีไปครับพี่ อิอิ

หลังจากทานอาหารเช้าแบบตอนแรกไม่หิวเท่าไหร่ แต่พอกินเสร็จทีนี้ อิ่มแปร้เลยครับ แม่ทัพใหญ่ เฮียจั้ว เลยชวนผมไปนอนเล่นที่บ้านแก ผมเลยนั่งซ้อนท้ายฟีโน่ ตุปั๊ดตุเป๋เข้าไปบ้านแก ไปถึงก็เห็นแกเตรียมกุ้งกุลาดำเพียบเลยมารอไว้ปิ้งย่างกันเย็นนี้ที่บ้านครับ...แน่นอนจริงๆพี่... handshake hug thumbsup

ผมนั่งคุย นอนคุย ดูทีวี เข้าห้องน้ำแบบบายใจกับแม่ทัพใหญ่ เฮียจั้ว เหมือนบ้านตัวเองเลยครับ อิอิ จนประมาณ ๑๑ โมง พวกสามเสือส่ง line มาชวนผมนั่งรถสองแถวไปเดินเล่นซื้อของฝากแถวตลาดซีกิมหยง ตลาดสันติสุข และจะไปเที่ยวในตัวจังหวัดสงขลากัน ตอนนั้นทั้งอิ่ม ทั้งเพลียๆ เลยตอบ "ขอไม่ไปเดินเล่นตลาดที่ว่า จะนอนรอที่บ้านแม่ทัพใหญ่ดีกว่า แต่ขอไปเพียงจังหวัดสงขลาให้มารับผมก่อนไปด้วย" สักพักประมาณบ่ายโมง พวกสามเสือก็กลับเข้ามาแวะรับผมนั่งรถยนต์ไปเที่ยวจังหวัดสงขลากัน ผมเลยต้องเป็นไกด์นำเที่ยวเล็กน้อยครับ เพราะที่นี่คือบ้านเกิดผมเองครับ อิอิ วันนี้ผมเลยพาเที่ยวชมเราะชายทะเลของจังหวัดสงขลาเลยครับ ตั้งแต่หัวนายแรง ,หาดสมิหลา ,แหลมสองทะเล ,ท่าแพเรือยนต์ข้ามฟากไปด้านเกาะยอ หรือหัวเขาแดงที่จะไปอำเภอระโนด นครศรีธรรมราช เส้นทางที่เคยคิดจะไปหากม๊อบสวนยางปิดถนน ,ดูลิงเขาตังกวน และชมสะพานเปรม ติณสูลานนท์
(ปล.วันนั้น พวกเราเกือบแยกจากกับป๋าแดงแล้ว แกเกือบจะไม่ขับฮาร์เล่ย์ จะไปขับรถขายปลาหมึกย่างแทนแล้ว พวกเราต้องตื้อให้กลับกันอยู่ตั้งนาน แฮะๆ...

)

พอเริ่มมืดค่ำ พวกเราก็กลับไปนั่งดื่มกินปิ้งย่างกุ้ง และพูดคุยกันแบบพี่น้องที่ร่วมทุกข์ ร่วมสุข ร่วมเดินทางผ่านเหตุการณ์ต่างๆมาด้วยกันมาแบบมิตรภาพด้วยใจจริง ก่อนแยกย้ายกันกลับไปทำงานและดูแลครอบครัวขอแต่ละคนกันต่อไป

นั่งกินดื่มกันอยู่สักพักใหญ่ พี่นันท์กับสุดเลิฟของพี่นันท์ก็มาถึง ทีนี้ทุกคนก็เริ่มซักถามด้วยความเป็นห่วงถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและผจญภัยเพียงลำพังเมื่อคืนว่าเป็นอย่างไร ตอนนั้นพี่นันท์เล่าให้ฟังว่า "เมื่อคืนตอนขับขี่ออกมาชุดแรกกับป๋าแดงด้วยความเร่งรีบจะไปไม่ทันด่านสะเดาจะปิดนั้น ระหว่างที่พี่นันท์ได้ไล่กวดตามป๋าแดงกับน้องน้ำหมากกระจาย และ พี่ระ ซุปเปอร์แมน ๑๐๐ ปี อยู่นั้น ปรากฏว่าเด็กอ้วน ๑๐๐ ปีของพี่นันท์ เร่งไม่ขึ้น เด็กอ้วน ๑๐๐ปี ก็ค่อยๆ ช้าลงๆ พี่นันท์เลยพยายามประคองเข้าจอดข้างทางในขณะที่ตอนนั้นมืดมาก และรถยนต์ก็วิ่งกันเยอะมากต้องคอยระวังอันตรายเพื่อประคองเด็กอ้วน๑๐๐ปี จอดข้างทางจนได้และได้เปิดสัญญาณไฟฉุกเฉินทันทีที่จอดได้ แต่บังเอิญเวลาประจวบเหมาะพอดีกับที่กลุ่มสองที่ตามหลังมาพอสมควร ซึ่งมีแม่ทัพใหญ่เฮียจั้วเป็นจ่าฝูงขณะนั้น ,มีพี่ติ พี่ชายใจดี ,มีเสือปุ้ย และผม วิ่งทำความเร็วพยายามไล่กวดกลุ่มแรกของป๋าแดงอยู่ช่องทางวิ่งที่ ๔หรือ๕ ขวามือสุด ก็ไม่มีใครเห็นไม่มีใครได้ยินพี่นันท์เลย" ในขณะสนทนากันนั้น พวกผมต่างก็บอกไม่มีใครเห็นจริง ตอนนั้นเสือปุ้ยและพี่ติ ก็บอกว่าตลอดทางที่ไล่กวดตามกัน เห็นเพียงรถมอเตอร์ไซเล็กเปิดไฟจอดเสียอยู่เท่านั้น ไม่เห็นพี่นันท์กันจริงๆเลย แล้วพี่นันท์ก็เล่าให้ฟังต่อว่าตนเองไปเจออะไรมาบ้าง.....
แกบอกว่า "พอเห็นพวกกลุ่มสองผ่านไปแล้ว ตอนแรกคิดอะไรไม่ออก ซ่อมก็ไม่เป็น เครื่องมือก็ไม่มี มืดก็มืด เลยตัดสินใจทิ้งเด็กอ้วน ๑๐๐ปีไว้ข้างทาง แบบขอชีวิตรอดดีกว่า พี่นันท์เดินย้อนทางกลับไปเพื่อมองหาคนช่วยเหลือ สักพักใหญ่พอได้เหงื่อ แกเจอตำรวจ พอคุยกันได้กล้อมแกล้มตำรวจก็พาหาเด็กอ้วน ๑๐๐ปี อีกครั้ง เลยทราบว่าสายคันเร่งขาด ตำรวจก็ช่วยซ่อมคร่าวๆให้แบบผูกๆสายคันเร่งไว้ พอเร่งได้ตำรวจก็แยกไป ปล่อยให้พี่นันท์หัดขับขี่ฮารเล่ย์ใหม่เพียงลำพังเลยทีนี้ เพราะตอนนั้นเวลาขี่มือซ้ายต้องจับแฮนด์และกำคลัช ในขณะมือขวาต้องดีงสายคันเร่งที่ผูกไว้ ไปแบบซ้ายทีขวาที ช้าๆ หยุดๆ ไปเรื่อยๆ ทำความเร็วได้ประมาณ ๑๐-๒๐ กม/ชม.... บทเวลาคนมันจะซวย ฟ้าก็ชอบแกล้งเรื่อยเลย คำๆนี้มันอยู่ในใจพี่นันท์แน่นอนครับ คือ พอขี่ๆ ดึงๆ ไปสักพัก สายอะไรไม่รู้ที่คุณตำรวจมาเลย์ผูกไว้ให้ มันดันมาขาดลงซะอีก...แร่วๆๆๆ งานเข้าอีกซิน้องโอ๋เอ๋ย... ตอนนี้พี่นันท์รู้แล้วสาเหตุเด็กอ้วน ๑๐๐ปีแกป่วยเป็นอะไร พี่นันท์เลยตัดสินใจถอดถุงมือขวา เอามือซ้ายจับแฮนด์และกำคลัชเหมือนเดิม ส่วนมือขวาก็เอื้อมลงมาที่เครื่องยนต์เพื่อดึงตรงจุดต่อสายคันเร่งแทน ขี่ๆไปแบบทุลักทุเล เครื่องฮาเล่ย์นะครับไม่ใช่ช่องแช่น้ำเย็น....ร้อนมือสิครับ เลยต้องเอาถุงมือมาใส่ใหม่ ไม่ถนัดก็ต้องฝึกขี่ต่อไป...ดึงๆ กดๆ อยู่สักพักพอทำความเร็วได้ดีขึ้น ๕๐-๖๐ กม/ชม. นิ้วชี้ก็ปวด ร้อน เปลี่ยนเป็นนิ้วกลางต่อ สักพักก็เป็นอีก ต้องเปลี่ยนไปเรื่อยๆจนเจ็บหมด ๕ นิ้ว...ตอนฟังพี่นันท์เล่าตอนแรกๆเหมือนจะโชคดีแล้วที่เด็กอ้วน ๑๐๐ ปีไม่เป็นอะไรมาก ขี่ได้ดี แม้ว่าจะเจ็บมือ อีกสักพักคงจะเจอโรงแรมแล้ว ....แต่ไม่ใช่อย่างที่คิดสิครับ พี่นันท์แกขี่พาเจ้าเด็กอ้วน ๑๐๐ ปี เลี้ยวออกไปทางซ้าย มุ่งหน้าไปหา Alor Setar ตามที่ได้ยินป๋าแดงบอกไว้เมื่อตอนเช้าตอนเริ่มเดินทาง ที่ๆผมก็ได้ยินและทำให้ไม่แน่ใจเมื่อคืนนี้เหมือนกัน พี่นันท์แกขี่พาเด็กอ้วน ๑๐๐ ปี ไปหาAlor Seatr ประมาณเกือบ ๑๐๐ กิโล รู้ว่าหลงก็ต้องขี่ย้อนทางกลับมาใหม่ จนมาถึงแถวเขตจังโหลน (ผมไม่แน่ใจเป็นอำเภอหรืออะไร แต่มันคือบริเวณแยกชุมชนที่ผมต้องยอมถามแม่ทัพใหญ่เมื่อคืนที่คิดว่าหลงนั่นแหละครับ) ประมาณตี ๒ กว่าๆ เลยหาที่พักนอนค้างคืนเมื่อคืนก่อนนั่นแหละครับ จนกระทั่งเช้าก็ขี่แบบเดิมมาจนถึงด่านสะเดา และมาเจอซุปเปอร์แมน ๑๐๐ ปี พี่ระ พร้อมช่างหน้าด่าน และซ่อมกันที่หน้าด่านสักพักใหญ่พอเรียบร้อย ก็กลับมานอนพักผ่อนและมาเจอเพื่อร่ำลาและส่งพวกเราสี่เสือนี่แหละครับ (ปล.ช่วงนี้เลยไม่ได้ภาพอะไรมากมาย เพราะอารมณ์นั้น ก็สนใจสอบถามพี่นันท์นี่แหละครับ) พอได้ฟังเรื่องราว ตอนนั้นผมและทุกคนก็สงสารพี่นันท์กันจริง แต่ในที่สุดก็สบายใจกันได้ คืนนี้เลยร่ำสุรากันแบบชิวๆ หวังว่าคงจะได้เจอกับพวกพี่ๆ Easy Riders อีกนะครับผม... [/b]handshake hug hug hug

handshake handshake handshake ขอขอบคุณสำหรับ ความช่วยเหลือหลายๆอย่าง ,มิตรภาพที่ไร้พรหมแดน และที่สำคัญทำให้ผมได้ประสบการณ์ใหม่ๆ และความทรงจำที่ดีๆด้วยนะครับ ขอขอบคุณอีกครั้งครับพี่ hug worship worship worship
๑. แม่ทัพใหญ่ เฮียจั้ว ผู้ซึ่งเสียงดังฟังชัด รู้เรื่องๆ ฮาตลอด และที่สำคัญตีทัพได้เกือบทุกเมือง ยกเว้นสิงค์โปร์ที่แม่ทัพใหญ่คงมาดหมายในใจว่าจะไปตีให้ได้อีกแน่นอน 555 (อย่าลืมชวนผมไปด้วยนะครับ อิอิ)

๒.พี่ติ พี่ชายใจดี ผู้ซึ่งช่วยเหลือน้องๆหลายๆอย่าง คิดถึงนะครับพี่

๓.ซุปเปอร์แมน ๑๐๐ปี พี่ระ ผู้ซึ่งพูดน้อย ต่อยหนัก พูดออกเมื่อไหร่ทุกคนมีฮา ขำกลิ้งตลอดเลยครับ ที่สำคัญผู้ซึ่งทำให้พวกเราทุกคนหายง่วง เพราะแกจะขี่ออกซ้ายที ขวาที ทำให้ทุกคนหายง่วงต้องชยับจัดขบวนกันใหม่ แต่แกขี่แน่นอนจริงๆครับ 555 คิดถึงเหมือนกันครับพี่ สักวันผมจะไปนอนขนำในสวนพี่นะครับ อิอิ

๔.พี่นันท์ นักกล้ามเด็กอ้วน ๑๐๐ปี ผู้ซึ่งรักษาสุขภาพ หลงไหลเทคโนโลยี รอชมภาพวีดีโออยู่นะครับ (ปล.คราหน้าเปิดสัญญาณโรมมิ่งด้วยนะครับ อิอิ)

๕.น้องเอ๋-สตูล ขาซิ่งสปริงเกอร์CVO (ผมเจอมาหลายคนแล้ว ขี่รุ่นนี้ ซิ่งกระจายทุกคน) ผู้ซึ่งเป็นไกด้นำทางขาไปให้พวกเราตลอด ขากลับ ดีนะที่ไม่มาด้วย ทำให้พวกผมหลงกันหรอยนิ 555 ได้ประสบการณ์กันเพียบ 555