จากขอนแก่น สู่2000กิโลกับความประทับใจ

สามหนุ่มกับสามอาชา ณ.จุดที่จะอยู่ในความทรงจำตลอดไป

เหล่าผู้พิชิตยอดเขา แต่เอ๋จะรู้มั๊ยว่าไผ๋เป็นไผ๋นะ ปิดหน้าเสียขนาดนั้น

ณ.ลานจอดฮ. ถ้าไม่ได้ถ่ายตรงนี้ต้องเสียใจแน่ๆ

มะมา ถะถึง แล้ว

คนละมุมเดียวกัน

นักเรียน แถวตรง แต่หนูหนาวอ่ะ

แล้วเราก็ลงจากยอด

เราจะบิน เพราะเราหิวแย้ว
บิน บิน บิน

มื้อเที่ยงที่แม่แจ่ม หิวมาก จนไม่ได้เงยหน้ามองใครเลย

เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนพร้อมใจไม่มองหน้ากัน ตั้งใจทำแต่ธุระของตัวจนไม่สนใจผู้อื่นเลย

หนังท้องตึงหนังตาเริ่มหย่อน แต่การเดินทางยังคงดำเนินต่อไป

ช่วงนี้มีเลี้ยวผิด เกือบไปทางวัดจันทร์แล้ว ถนนแย่มากต้องถอยกลับ
พี่โต่ยคนนำบอกพาไปดูที่ อิอิ

วันนี้ตั้งแต่ออกจากที่พักมาเจอโค้งตลอดทาง จนคิดว่าถ้าวิ่งทางเรียบต้องเมาทางเรียบแน่ๆ

ถึงจุดนี้อยากบอกว่า โค้งมันมาจุกอยู่ที่คอแล้ว มันจะโค้งกันไปถึงไหนนะ
ขอพักสักหน่อยเถอะ

เพราะมีเธออยู่ข้างหลังชั้นจึงทำสิ่งนี้ได้
หวานจริงๆ