มาถึงบริเวณจุดจอดรถทัวร์.. บรรดานักท่องเที่ยวมารอขึ้นรถทัวร์กันเพียบครับ..

รถทัวร์ออกทุกๆ 30 นาที.. เพราะทางขึ้น-ลง ใช้ทางเดียวกัน สวนกันไม่ได้ครับ.. เลยขึ้นกันเป็นขบวนประมาณ 3-4 คัน

ซื้อตั๋วกันเป็นรอบๆ ไม่มีตั๋วยืนนะครับ..

เห็นเต็มคันอย่างงี้ แถมขึ้นทางชัน.. แต่รถของที่นี่วิ่งกันปรู๊ดปร๊าด.. น่าจะทดเกียร์ไว้สำหรับทางอย่างงี้มาโดยเฉพาะครับ

ค่อยๆไต่ขึ้นมาเรื่อยๆ

ถ้าคนที่ไม่ชอบความสูงอาจมีเสียวได้ครับ.. เพราะหน้าต่างบานใหญ่ ที่นั่งสูงโด่ง ราวกั้นเตี้ยๆข้างทาง มองลงไปแล้ว เหวอดีเหมือนกัน..
ถ้าคนขับเผลอแหกโค้งซักหน่อย คงลงไปเจอกันที่จุดจอดรถบัสเลยครับ


ตามพื้นที่ราบระหว่างหุบเขา จะมีหมู่บ้านตั้งอยู่ครับ.. ถ้ามาหน้าหนาว คงขาวโพลนไปหมดแน่ๆ

ถึงยอด Eagles Nest แล้วครับ.. รถบัสจะจอดที่ลานด้านหน้า.. แล้วต้องเดินผ่านอุโมงยาวประมาณ 200 เมตรเข้าขึ้นลิฟท์ด้านใน..
ถ้าเป็นสมัยสงคราม มีคนพยายามบุกเข้าในอุโมงนี้ คงเจอลูกปืนเต็มๆ เพราะไม่มีที่ให้หลบกันเลย

ออกมาที่บ้านพักตากอากาศของ Hitler ด้านบน.. หิมะยังคลุมหนาอยู่เลยครับ.. ฝากรอยเท้าเอาไว้หน่อย


ขึ้นมาถึงยอดเรียบร้อย.. พี่จุ๊บ ถ่ายรูปคู่กับไม้กางเขนที่มีดอก Edelweiss ติดอยู่

เห็นหิมะคลุมซะหนาขนาดนี้ แต่พอเดินขึ้นมาถึงยอดก็เหงื่อซึมครับ.. หายใจกันแทบไม่ทัน เพราะอากาศบาง ความกดอากาศต่ำ..
ต้องถอดเสื้อกันหนาวออก ใส่แค่เสื้อยืดตัวเดียวกำลังสบายครับ


เพิ่งมาอยู่ได้ไม่กี่วัน.. อ้วนท้วนสมบูรณ์ขึ้นเยอะเลยแฮะ..

และแล้ว HDP ก็ขึ้นมาถึงยอดเขา Eagles Nest เป็นที่เรียบร้อย

สติ๊กเกอร์ Lone Dog No Club เหลือติดกระเป๋าอยู่อันสุดท้าย.. พี่จุ๊บเลยขอไปติดหมวกใบใหม่ซะเลย


ด้านล่างคือ บ้านพักตากอากาศของ Hitler ครับ.. ขากลับถ้าลื่นกลิ้งลงไป คงได้ไปอยู่กับ Hitler อีกคนแหงๆ..
ขึ้นมาอยู่บนยอดเขา หิมะคลุม อากาศหนาวๆ.. มันเรียกว่า ตากอากาศตรงไหนเนี้ย..
ถ้าได้ไปเห็นชายทะเลภาคใต้บ้านเรา.. Hitler คงเลิกบุกยึดยุโรปแน่ๆ แต่หันมายึดเมืองไทยแทน


อาหารมื้อเที่ยงบนยอดเขา Eagles Nest.. Spaghetti with Mushroom Cream.. อร่อยกว่าที่คิดเอาไว้เยอะ.. ไม่รู้ว่าหิวหรือเปล่า

นั่งกินบนยอดเขา บรรยากาศดีมากๆ

มีภาพเก่าในช่วงการก่อสร้างติดไว้ให้ชมด้วยครับ.. ถ้าจำไม่ผิด ในปี 1939 ที่นี่ถูกมอบให้เป็นของขวัญแด่ Hitler ในวันเกิด
แต่ Hitler ไม่ค่อยชอบที่สูง เลยขึ้นมาบนนี้เพียงไม่กี่ครั้งครับ

กว่าจะก่อสร้างทางขึ้นมาได้ คงลำบากน่าดู.. ขนาดนั่งรถบัสขึ้นมาเฉยๆ ยังรู้สึกว่ายากเลย.. ช่างสรรหากันดีแท้

แล้วก็ถึงเวลาลงจากยอดเขา กลับมาสู่ยานพาหนะสองล้อเหมือนเดิม..
ชักเริ่มติดใจเจ้านี้แล้วครับ.. ขี่ดีกว่าที่คิดไว้เยอะ.. เวลาแรง ก็แรงแบบกระชากวิญญาณ.. แต่ถ้าจะขี่แบบสบายๆ ก็ทำได้แบบไม่ขัดเขิน..
แต่ราคาที่ขายในบ้านเรา เห็นแล้วทำใจไม่ได้ กับค่าตัวกว่า 1.2M .. ไปซื้อ CVO ดีกว่า

