คุณเห็นอะไร ???

[yogy]

เช้าวันนึงในวันที่อากาศหนาวของเดือนมกราคม ที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่เมืองวอชิงตัน ดีซี ในชั่วโมงเร่งด่วน ขณะที่ทุกคนรีบไปทำงาน มีชายคนหนึ่งวางสัมภาระลงและเริ่มเล่นไวโอลิน บทประพันธ์ของบาค เป็นเวลา 45นาที มีผู้คนผ่านไปมาประมาณ 1,100 คน

3 นาทีผ่านไปมีชายวัยกลางคนสังเกตุเห็นนักไวโอลิน เขาชะลอฝีเท้า และก็รีบเดินต่อไป

อีกนาทีนึงต่อมา เขาได้รับเงินดอลล่าร์แรก จากผู้หญิงคนนึงที่ให้เงินโดยไม่หยุดเดิน แล้วก็เลยจากไป

ไม่กี่นาทีต่อมาชายคนนึง เอนหลังพิงกำแพงดูการแสดงของนักไวโอลิน แต่ก็ไม่วายมองนาฬิกาแล้วก็ออกเดินต่อ

คนที่ตั้งใจดูมากที่สุด ดูจะเป็นเด็กน้อยอายุ 3 ขวบ แต่แม่ก็พยายามบังคับให้หนูน้อยเดินต่อ และดูเหมือนเด็กๆทุกคนก็จะชอบดู แต่โดนพ่อแม่ บังคับให้รีบเดินต่อเหมือนกัน

ตลอดระยะเวลาการแสดง 45 นาที มีเพียงคนที่หยุดดู และใช้เวลา มีคนให้เงินวณิพก 20 คน เป็นจำนวน 32ดอลล่าร์ เมื่อการแสดงจบลง ความเงียบงันก็เข้าแทนที่ ไม่มีใครรู้ว่าการแสดงจบแล้ว ไม่มีเสียงปรบมือ เหมือนไม่มีใครรับรู้เลยว่าเคยมีการแสดงเกิดขึ้น



ไม่มีใครรู้ว่านักไวโอลินคนนั้นคือ โจชัว เบล (Joshua Bell) หนึ่งในนักไวโอลินที่เก่งที่สุดในโลก เขาเลือกเล่นเพลงที่เป็นบทประพันธ์ที่ยากและไพเราะที่สุดบทหนึ่ง ด้วยไวโอลินราคากว่า 100ล้านบาท


2 วันก่อนหน้าที่เขาจะมาแสดงในรถไฟฟ้าใต้ดิน บัตรคอนเสิร์ตที่บอสตันของเขาขายเกลี้ยงในพริบตา ที่ราคาบัตรเฉลี่ยตกใบละ 3,500 บาท และเพลงที่เล่นวันนี้ก็เป็นเพลงเดียวกับในคอนเสิร์ตที่บอสตัน

นี่คือเรื่องจริงที่เป็นการทดลองของหนังสือพิมพ์ชื่อดัง The Washington Post เพื่อทดสอบ การรับรู้ การจัดลำดับความสำคัญ ของผู้คน คำถามที่ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อทดสอบคือ: ในสภาพแวดล้อมทั่วไป ในช่วงเวลาที่ทุกคนรีบเร่ง เราเห็นความงามมั้ย? เราจะหยุดเพื่อชื่นชมสิ่งที่สวยงามหรือไม่ เราจะเห็นสิ่งมหัศจรรย์ในที่ๆเราไม่คาดคิดหรือไม่

หรืคำตอบของการทดลองนี้อาจจะเป็น:

ถ้าเราไม่มีเวลาหยุดเพื่อฟังนักดนตรีระดับโลก เล่นหนึ่งในบทประพันธ์เพลงที่ดีที่สุดในประวัติศาสตร์ จากเครื่องดนตรีชั้นเยี่ยมแล้วล่ะก็.. จะมีอีกซักกี่อย่างแล้วหนอในชีวิต..ที่เราได้พลาดไป


ชมวิดีโอการแสดงในวันนั้นของ Joshu Bell ที่นี่

[Baantormai]

สุดยอดมากครับ. worship

[pokpong]

สวดยวด เล่นมานานยังไม่เท่าขี้เล็บพี่เลย555

[seawolf]

 worship  worship  worship

[keji]

แค่คนละกลุ่มเป้าหมายเท่านั้น    ต่อให้เก่งแค่ไหนก็เหอะ

[โอซัง48]

 thumbsup

[erCS]

มันผิดกลุ่มเป้าหมายไปเยอะ...ลองให้แกไปยืนเล่นหน้าพิพิธภัณท์หรือหน้าโรงละครสิครับ...น่าจะเห็นอีกภาพนึง

ลำดับความสำคัญของผู้คนที่รีบเร่งจะเดินทางนั้นคงไม่แปลกที่เขาจะไม่ใส่ใจกับเสียงเพลงนะครับ และไวโอลินนั้นไม่ใช่ใครๆก็ฟังกัน มันมีกลุ่มเฉพาะ

ลองเปลี่ยนเป็นครอบครัวแบรดพิทยืนกินไอติมแบบไม่มีการ์ดดูดิ...

[yogy]

แค่คนละกลุ่มเป้าหมายเท่านั้น    ต่อให้เก่งแค่ไหนก็เหอะ

มันผิดกลุ่มเป้าหมายไปเยอะ...ลองให้แกไปยืนเล่นหน้าพิพิธภัณท์หรือหน้าโรงละครสิครับ...น่าจะเห็นอีกภาพนึง

ลำดับความสำคัญของผู้คนที่รีบเร่งจะเดินทางนั้นคงไม่แปลกที่เขาจะไม่ใส่ใจกับเสียงเพลงนะครับ และไวโอลินนั้นไม่ใช่ใครๆก็ฟังกัน มันมีกลุ่มเฉพาะ

ลองเปลี่ยนเป็นครอบครัวแบรดพิทยืนกินไอติมแบบไม่มีการ์ดดูดิ...

อ่านให้จบครับ  ว่าเขาสื่อถึงอะไร ถ้าสื่อถึงกลุ่มเป้าหมายไม่ต้องรอให้เขาเล่นหรอกครับ แค่เห็นหน้าคนก็เต็มแล้ว  เขาถึงได้ไปลองกับคนล่ะกลุ่มเป้าหมายอย่างไงครับ   ถ้าอ่านไม่เข้าเดียวผมจะเน้นหัวข้อสำคัญให้อีกรอบครับ


นี่คือเรื่องจริงที่เป็นการทดลองของหนังสือพิมพ์ชื่อดัง The Washington Post เพื่อทดสอบ การรับรู้ การจัดลำดับความสำคัญ ของผู้คน คำถามที่ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อทดสอบคือ: ในสภาพแวดล้อมทั่วไป ในช่วงเวลาที่ทุกคนรีบเร่ง เราเห็นความงามมั้ย? เราจะหยุดเพื่อชื่นชมสิ่งที่สวยงามหรือไม่ เราจะเห็นสิ่งมหัศจรรย์ในที่ๆเราไม่คาดคิดหรือไม่


มันเป็นเนื้อเรื่องเชิงเปรียบเทียบครับ  ว่าคนเราทุกวันนี้พลาดอะไรดีๆไป เพราะความรีบเร่งไปหรือปล่าว ที่เหลือก็คิดเอาเองนะครับ 

 

[T. 2 CAM]

 thumbsup thumbsup thumbsup